De autofabrikant die de laatste jaren als één van de beste merken wist om te gaan met het creëren van een zo laag mogelijke CO2-uitstoot is het Zweedse merk Volvo. Het eerste wapenfeit betrof de Volvo V60 D6, een plug-in-hybride op diesel die dankzij fiscale voordelen tot veel verkopen in Nederland heeft geleid. Vervolgens was het de Volvo V40 D2 die de show stal. Deze motor – niet van Zweedse origine – leverde 115pk en door zijn lage uitstoot een ware lieveling in de lease. Nog beter deed het merk het met de Volvo V40 D4, die met 190pk ook voor slechts 14 procent bijtelling was te verkrijgen. Het stigma van de geknepen leasediesel was voorgoed verdwenen. Helaas kon er in de zakelijke markt slechts enkele maanden van worden genoten, want dit jaar zijn de regels weer aangescherpt. Toch valt de D2 nog steeds in de lage categorie van veertien procent.
Eindelijk is de D2 een volledig Zweedse motor. Of dat een voordeel is, zoeken we uit tijdens een uitgebreide test. Als we nog even naar het uiterlijk kijken, valt op hoe tijdloos het design is. Het is nog steeds een fraai design, ondanks het feit dat veel Nederlanders ermee rijden. Vaak treedt er in dat geval – net als bij de Outlander – een gevoel van gewenning en herkenning op. Natuurlijk is dat in dit geval ook van toepassing, maar toch is er nog een aantal mensen dat de koets even een blink waardig gunt. Bijkomende oorzaak zal het optische pakket zijn, want de sportieve R-design look zorgt altijd wel voor bekijks. Op de werkplek binnenin is het ook genieten. De boel oogt kwalitatief hoogstaand. De stoelen zijn met leder bedekt, de verstelling gaat elektrisch en de zetels zijn verwarmbaar. Zoals altijd is het een genot om plaats te nemen in de stoelen, ze bieden veel comfort en zijdelingse steun.
De testversie is behoorlijk luxe uitgerust, en daardoor wordt de prijs ook flink opgestuwd. Daarover later meer. Het navigatiesysteem is oké, maar blinkt niet uit in functionaliteit. De overzichtskaart is niet altijd even duidelijk, maar de gesproken aanwijzingen loodsen je wel naar de juiste plaats. Het invoeren van een adres kost wel even, we hebben veel merken gezien waarbij dit een stuk vlugger gaat. Ruimte voorin is er voldoende, maar achterin is deze beperkt. Twee volwassenen tot een lengte van 1,85 meter kunnen er naar behoren zitten, maar veel langer moeten deze niet zijn. De bagageruimte is wel dik in orde, deze meet immers 335 liter. Daarmee is het niet de ruimste in z’n klasse. Voor de ruimte koop je echter geen V40. Wat ‘m wel interessant maakt, is de motor. De D2 levert 120pk en is volledig Zweeds. Gekoppeld aan een handgeschakelde zesbak maakt hij op ons een volwassen indruk. De motor is krachtig genoeg en vrij vlot. Wel duurt het even voordat de turbo erin komt, pas bij circa 1.500 toeren is dit goed en wel het geval.
De prestaties zijn dik in orde, want in een slordige 10 seconden naar honderd en een top van 190 kilometer per uur is gewoon prima. Het opgegeven verbruik van 3,5 liter op 100 kilometer is echter niet haalbaar, denk eerder aan 5 liter. Als er echter vlot wordt gereden, kan daar nog een litertje bij worden gerekend. Het onderstel is behoorlijk comfortabel. Een flinke bocht is geen probleem, maar het is niet zijn core business. Wanneer je de grenzen opzoekt, merk je dat er snel onderstuur optreedt. Uiteraard corrigeren de veiligheidssystemen dit ruim vantevoren, waardoor de bestuurder nimmer in gevaar komt. De Volvo V40 D2 is er al vanaf 26 duizend euro. Wens je meer luxe, dan is 30.000 euro een reële prijs. Helemaal spik en span – boordevol luxe – kost de Noordeling 35 mille. Een nette prijs en bovendien nog in 2015 voor veertien procent bijtelling. De zakelijke koper zal er echter wel snel bij moeten zijn.